Zo veraf, zo dichtbij…
Voor mij, net als voor vele anderen, begon alles met één bekommernis: zou mijn rijtuig weerhouden worden bij de 80 die toelating krijgen om deel te nemen aan de Atlantic Pyrenean Tour 2018? Ik had zoveel verhalen gehoord van de voorgaande edities van deze rally dat ik absoluut wou meedoen. Hoe graag ik het ook wou, des te meer omdat ik gek ben op de streek waar dit evenement zou plaatsvinden, mijn rijtuig stond niet noodzakelijkerwijs op de lijst van de organisatoren…
De eerste vreugdekreet weerklonk dus al toen ik de broodnodige toelating kreeg om deel te nemen. Ik heb me dan onmiddellijk naar mijn geliefde metgezel, mijn Morgan, gehaast en de motorkap geaaid zoals een trouwe viervoeter, om haar mijn liefde te betuigen. Deze keer, dat stond vast, gingen we ons eindelijk aansluiten bij de vier- en driewielers voor een reis die zich aankondigde onder de beste voortekenen!
In de weken die volgden, heb ik veel tijd uitgetrokken voor wat studiewerk over de regio, zijn geschiedenis en geografie. En ook om mij een beeld te vormen van de sensaties die ik ging beleven aan boord van mijn Morgan, op ontdekking in gebieden waar haar wielen nog nooit het asfalt hadden geraakt.
En dan was eindelijk de grote dag aangebroken. Vol verwachting trok ik naar hotel Beaumont, pal in het centrum van Pau. We kwamen laat in de avond aan, moe maar gelukkig. Binnen enkele uren zou het avontuur eindelijk van start gaan. Het water van de douche had een ongelooflijk effect op me: niet alleen werden alle sporen van de lange reis weggespoeld, het gaf me ook nieuwe energie om te vertrekken, nog meer te rijden, en nieuwe horizonten te verkennen. En daarvan ging ik kunnen proeven na slechts enkele uurtjes slaap om te herstellen.
De volgende dag, toen ik het weelderige etablissement verliet, kon ik tot mijn verrassing een uiterst zeldzame Aero 8 GT aanschouwen, die tussen twee klassieke roadsters in geparkeerd stond, oranjekleurig, en met nummerplaat “Mogie GT”. Op dat moment wist ik nog altijd niet dat deze parel ons niet alleen zou vergezellen gedurende heel onze rondreis, maar bovendien zou worden bestuurd door niemand minder dan Steve Morris, CEO van Morgan Motor Company, in hoogsteigen persoon! Een gepassioneerde en boeiende man, met wie ik later meermaals in een ontspannen sfeer van gedachten kon wisselen. Een grote persoonlijkheid die garant staat voor de toekomst en de toekomstige koers van het merk.
Met het roadbook in de hand nestelde ik me achter het stuur voor een vierdaagse tocht van meer dan 900 km (914,160 km om precies te zijn) langs onbekende wegen. De eerste rit was goed voor 149 km in de voormiddag, gevolgd door nog eens 146 km in de namiddag: een mooie start van het programma. We lieten Pau achter ons en reden richting Bosdarros langs de N134. Heel wat interessante zaken trokken aan mijn oog voorbij, maar als ik er eentje van moest onthouden, dan zou het de schoonheid van de Pic du Midi zijn, waar we voor de middagpauze langs reden.
Later op de dag voerde onze tocht ons naar Boltana, waar we in een schitterend verblijf logeerden. Vervuld van de fabelachtige beelden van uitgestrekte landschappen, doorkruist door wegen als in een filmdecor, viel ik al snel in slaap, zonder dat ik de vele schapen die we hadden gezien, moest tellen. En zonder ook maar een moment te denken aan wat ons nog te wachten stond. En te beleven.
Het traject van dinsdag speelde zich voor 100 % op Spaanse bodem af, goed voor een afstand van bijna 260 km die ons naar Pamplona bracht, bekend voor de omstreden stierenrennen tijdens de San Fermin-feesten in juli. Ik zou u kunnen overladen met een berg adjectieven, even stroperig als zinloos, om de unieke landschappen te beschrijven die we hier doorkruisten, maar ik zal me beperken tot slechts dit… de uitmuntende keuken van traiteur Nuzzo!
Op woensdag ging het terug richting Frankrijk, meer bepaald het beroemde Hôtel du Palais aan de oever van de Atlantische Oceaan. Een schitterend vijfsterrenhotel, zonder hetwelk Biarritz niet hetzelfde zou zijn en waar we 2 nachten verbleven. Daar mochten we onze koffers laten staan, op een schitterende plek die een rijk verleden uitademt, en waarvan mijn zintuigen vandaag nog nazinderen.
In tegenstelling tot de andere dagen was het parcours van woensdag geen traject van punt A naar punt B, maar een lus die ons langs Irouléguy voerde, een Baskisch dorp dat gekend is voor zijn wijngaard die een van de kleinste van Frankrijk zou zijn, gevolgd door Saint-Jean-Pied-de-Port, een zeer mooi klein gehucht, waar de Nive en de Laurhibar samenvloeien, waarna we terugreden richting Spanje, om terug te eindigen in Biarritz. Minder kilometers op de teller weliswaar (ongeveer 135 km) maar een feest voor de ogen.
Ik zou nog veel meer kunnen vertellen, maar sommige zaken houd ik heel egoïstisch liever voor mezelf, zoals dat slapstickmoment met iemand die vermomd was als een wel zeer mobiele radar. Een andere reden waarom ik liever niet te veel vertel: de kwaliteit van de film die werd gemaakt over onze lotgevallen en waarvan de beelden voor zich spreken!
Tot slot wil ik u allen, organisatoren en deelnemers, bedanken voor deze uitzonderlijke ervaring die ik mocht meemaken, verenigd met de natuur… en mijn Morgan! Een buitengewoon avontuur, dat ik niet snel zal vergeten en dat, eerlijk waar, mijn stoutste verwachtingen heeft overtroffen.
