Om maar te zeggen: van deze rally droomde ik al geruime tijd. Door tijdens verschillende ontmoetingen over de “Winters” te horen spreken, werd het zonneklaar voor mij: ik moest en zou er minstens één keer in mijn leven aan meedoen. En toen ik vernam dat de editie 2016 in Schotland zou doorgaan, werd het vanzelfsprekende een zekerheid: dit keer was het mét mij…
Ik ga niet uitweiden over de tijd die ik besteedde aan het bestuderen van de streek, zijn geschiedenis en geografie, over de momenten met mijn hoofd niet in de whiskynevelen maar wel in mijn dromen gehuld waarin ik mijn Morgan bestuurde op de Schotse wegen afgezoomd met die typische kleine muurtjes en andere momenten van voorbereiding die u zeker en vast eveneens heeft beleefd.
En toen brak de grote dag eindelijk aan. Zaterdag 10 september stond al lang rood omcirkeld op mijn kalender, dus missen kon ik hem niet. Na een laatste keer al mijn uitrusting nog eens te controleren, en me ervan te vergewissen dat ik niets vergeten was, hoorde ik met een zekere emotie de motor van mijn Morgan ontwaken voor wat zich aankondigde als meer dan een gewone uitstap, een heuse initiatiereis.
Zoals afgesproken kwamen we op het einde van de dag samen in IJmuide voor de boot die mij naar de intense beleving van mijn dromen zou voeren. Iedereen was er, de sfeer was vriendschappelijk, kortom, het avontuur kondigde zich even mooi als menselijk aan. Dit gevoel werd bevestigd in de komende uren toen wij na een opwekkend aperitief genoten van een uitstekende maaltijd in een voor de gelegenheid geprivatiseerd salon.
De oversteek duurde in totaal 17 uur. Maar de tijd vloog voorbij. Kwam dit door de heerlijke avond die we doorbrachten onder hartstochtelijke liefhebbers of door het nachtelijk comfort? Dit neemt niet weg dat het zicht van de haven van Newcastle me opkikkerde.
Nauwelijks van de boot hebben we meteen het stuur richting Schotland genomen. Onnodig te vermelden dat links rijden al een eerste bevreemdende reiservaring was. En dan had ik nog niets gezien!
Na twee uur rijden wachtte ons een verrassing: we werden tegengehouden door enkele personages (die we goed kenden want ze maken deel uit van de staf) verkleed als meer dan levensechte Schotten. Om van onze “emoties” te bekomen, leidden ze ons naar een Farm Truck die als missie had onze papillen te laten wennen aan de lokale smaken.
Vervolgens reden we nog een klein eindje, nauwelijks een uur. Zolang hadden we nodig om Dumfries te bereiken waar we onze eerste eilandmaaltijd nuttigden. Als nagerecht hadden we recht op een regelmatigheidswedstrijd die ons recht naar de westkust leidde, naar Turnberry om precies te zijn.
Daar brachten we de avond en de nacht van zondag op maandag door in een wondermooi hotel dat geklemd zit tussen een golfterrein en de zee. Voor de anekdote, dit prestigieuze vijfsterrenhotel luistert naar de naam Trump Turnberry en behoort toe aan de nieuwe president van de V.S., Donald Trump himself.
Maandag 12 september begon met een regelmatigheidsparcours dat ons leidde naar Loch Fine. Daar namen we de veerboot voor een korte oversteek van 20 minuten. Om de sfeer erin te houden, wachtte Thomas ons op aan de poorten van het veer verkleed als Commandant en geflankeerd door een matroos. De illusie was perfect en als op een dag de garage ongelukkigerwijs zou moeten sluiten, dan betwijfel ik geen moment aan het succes van de carrièreswitch van Thomas als acteur… 
Aan de uitgang van het veer wachtte de Farm Truck ons op met een uiteraard mooi tussendoortje. Ik benadruk het verkleinwoord: onnodig om zich vol te proppen want een uitzonderlijk middagmaal wachtte ons op in de Oyster Bar aan de oever van de Loch Fine. Vooral de oesters en de gerookte zalm wist ik naar waarde te schatten.
De vertering verliep vlot. Die bestond uit een korter maar desalniettemin aangenaam parcours dat ons naar de oever van Loch Lemond bracht. Daar sloegen we ons hoofdkwartier op in Cameron House Hotel, een prachtig karakterhotel in een resoluut Schotse stijl.
Ik bevond me precies in de zevende hemel. En de rally oversteeg al mijn verwachtingen. Nochtans waren mijn geluk en de bijhorende verrassingen nog niet ten einde. Dinsdag 13 september opende voor mij nieuwe horizonten vanaf het vertrek dat gegeven werd naar Inverness, dankzij een route bezaaid met onwaarschijnlijke wegen met een uniek tracé en omgeven door bergachtige landschappen waar postkaarten bij verbleken.
Net voor Fort William hielden we halt in de buurt van Loch Glencoe voor de lunch. Een mooi buffet stond voor de gelegenheid klaar. Van de namiddag onthoud ik vooral het traject dat bestond uit verlaten wegen en een rechte weg langs het beroemde Loch Ness.
Ze konden het natuurlijk niet laten: onze staf had een monster bedacht dat uit het niets opdook waardoor we moesten halthouden. Dit monster was niemand minder dan Nicolas, de mekanieker van de garage. Bij gebrek aan schrik hebben we goed gelachen…
Van daaruit namen een pad dat ons naar de oever van het Loch Ness bracht waar een mooi gedekte tafel stond met een degustatie van streekproducten, zoals whisky, brownies, cake en koffie. Een magisch moment in een grandioos landschap, een moment van geluk dat onmogelijk met woorden te beschrijven valt. Een moment dat de juistheid van mijn beslissing om deel te nemen aan deze editie bevestigde, voor zover deze beslissing nog rechtvaardiging behoefde…
Terug naar de aarde vervolgens, en meer bepaald naar de nauwsluitende cocon van mijn Morgan om mij naar Inverness te begeven alwaar we logeerden in Kingsmill Hotel. Een deugddoende nacht om de lange dag van woensdag aan te vatten.
Onze eerste afspraak bevond zich op een handvol mijlen (of kilometers, zoals u verkiest) van het hotel, een uur onderweg. Daar hebben we een vatenfabriek bezocht met de naam Speyside Factory. Daar zagen we hoe oude vaten die bestemd waren voor hergebruik uit elkaar werden gehaald en gerenoveerd.
Vervolgens hielden we een tussenstop in Glenfiddich, niet ver daarvandaan. Op het programma: een kleine rondleiding in de distilleerderij gevolgd door een lunch. Nooit om een idee verlegen had onze staf twee van zijn leden in hert verkleed, het symbool van Glenfiddich.
Wij trokken verder richting het Mekka voor golfers, de Old Course of Saint Andrews, een van de oudste (en mooiste) golfterreinen ter wereld.
Het was daar dat we onze koffers neerzetten, meer bepaald in het hotel van Old Course of Saint Andrews, een sublieme plek zoals enkel de Engelsen en de Schotten in petto hebben. ‘s Avonds hadden we recht op een voorstelling bekroond met een sympathieke redevoering van Thomas, voor de gelegenheid omringd door zijn volledige staf die hun respectieve vermomming weer had aangetrokken. Volgde een prijsuitreiking waarbij elke bemanning een fles Glenfiddich van 15 jaar overhandigd kreeg, elk verpersoonlijkt met de naam van de rally en van de bemanning: een uitgelezen aandenken.
Donderdag was een vrije dag. Edelmoedig als hij is, had Thomas drie verschillende programma’s bedacht, te kiezen in functie van waar we zin in hadden. De keuze bestond uit een bezoek aan de stad Edinburg, profiteren van het hotel en zijn faciliteiten, of een mooi roadbook volgen dat ons naar Edinburg leidde (onze keuze).
Vervolgens namen we om 17u30 de boot die ons opnieuw naar het continent voerde. Tijdens een heerlijke maaltijd in een privésalon hebben we het de hele tijd over deze prachtige reis gehad die in alle eerlijkheid mijn stoutste verwachtingen ruimschoots overtrof. Dank aan iedereen, zowel organisatoren als deelnemers, voor dit uitzonderlijk moment van gelijkstemming met de natuur… en met mijn Morgan! 
Uit deze fabuleuze ervaring trek ik mijn conclusie: lang leve de volgende editie!
