Beste vrienden,

Ze vernamen het nieuws, ze waren er ontroerd van, ze zworen niet lijdzaam toe te zien, daarna besloten ze een grote uitdaging aan te gaan. Wie? Wat? Alles begon met het verhaal van de arme Lucy Morris, de dochter van een van de directeuren van de Morganfabriek. Zij is amper 12 jaar oud wanneer ze het verschrikkelijke nieuws te horen krijgt: ze lijdt aan het syndroom van Marfan, een erfelijke aandoening door een afwijking van een van de componenten van het bindweefsel dat zorgt voor de cohesie en de ondersteuning van de onderdelen van een orgaan of van de organen onderling. Deze ziekte kan dodelijke gevolgen hebben, vooral bij kinderen. Momenteel bestaat er helaas geen curatieve behandelmethode om de ziekte te bestrijden, noch een maatregel om ze te vermijden. Enkel een regelmatige en strikte medische opvolging kan het dodelijk risico verminderen.

Bij het vernemen van zo een nieuws, waarvoor men niet onverschillig kan blijven, kan men medelijden hebben, uitvluchten zoeken of het lot verwensen. Of men kan ook heel goed op een positieve manier reageren zoals dit team van Morganliefhebbers beslist heeft, die als een ridder op het witte paard willen zijn. Zij kondigden aan dat het mogelijk was zich rechtstreeks voor Lucy in te zetten, en via haar een strijd tegen deze verschrikkelijke ziekte te voeren.

Zo gezegd, (bijna) zo gedaan: onze vrienden gingen door 9 landen op kruistocht trekken, een afstand van 5 000 mijl afleggen en op hun weg zoveel mogelijk mensen ontmoeten om ze tegen deze gesel te sensibiliseren en, onderweg hun steentje voor de wetenschap bijdragen door fondsen te verzamelen die nodig zijn om de mogelijkheden voor onderzoek te verbeteren.

Op zondag 5 mei in de vroege morgen verlieten dus 5 Morgans de fabriek. In de wagens, 9 personen bezield met een ijzeren wil om de confrontatie met de gebeurtenissen aan te gaan om deze nobele missie tot een goed einde te brengen. Diezelfde dag ’s avonds bereikten deze koene ridders in moderne tijden Brussel, de eerste etappe van hun moedig epos dat hen via Hamburg en Oslo naar de Noordkaap ging brengen.

Als geestesverwanten, vrienden met dezelfde passie en met een solidariteit die tekenend is voor alle Morganliefhebbers, hebben wij met heel veel plezier onze poorten van de garage wijd open gezet, waar een dertigtal leden van onze “familie” zich bij ons geschaard hadden. Om de leden van dit team te begroeten, hen te feliciteren en vooral hen een cheque van 1 320 € te overhandigen, het bewijs van onze verbondenheid en onze totale steun voor deze actie.

En dan, als aanmoediging voor hun missie, had ook onze traiteur Nuzzo op niets beknibbeld om zijn enthousiasme voor deze fantastische zaak te tonen. Met de tranen in de ogen na het ontvangen van deze cheque stonden onze Britse vrienden versteld van al die bedrevenheid van onze chef die ongetwijfeld tot toptraiteur mag uitgeroepen worden… als er al een programma voor deze specialiteit zou bestaan.

De avond werd in een goede sfeer afgesloten, met het gevoel dat een opdracht vervuld is. Een zalige rust, een sereniteit die zich in u nestelt nadat de stier bij de hoorns gevat werd om, op uw niveau en met uw mogelijkheden, een rechtvaardige actie tegen het noodlot te voeren. ’s Anderendaags ’s morgens vervolgden onze vrienden hun weg. Voor nieuwe avonturen, de verre horizon tegemoet, waar het gezicht van Lucy die naar hen glimlacht zich heel fijntjes op het uiteinde van hun motorkap aftekent…

Met vriendelijke Morgangroeten,
Jean & Thomas